brughuis

Het is bijzonder een ontwerp te maken voor een brugbedieningsgebouw, dat slechts 6 maal per jaar wordt gebruikt. Ongeveer 350 dagen per jaar is het brughuis niet meer dan een schakelstation. In plaats van dit schakelstation te beschouwen als hinderlijk technocratisch object kan een nieuw brughuis een opmerkelijk herkenningspunt in het Kanaal van Walcheren worden: een folie in het water. De omgeving van het Station is een plek waar veel dingen samenkomen, zowel qua infrastructuur als architectuur en stedebouw. Op dit moment is de identiteit van de plek diffuus, de plek zoekt een evenwicht tussen stedelijkheid en de periferie terwijl het in het hart van Middelburg ligt. De Stationsbrug is de entree tot de binnenstad van Middelburg vanuit hét centrale openbaar vervoersknooppunt. Tussen de intieme binnenstad en de wijdse omgeving rond het station is de Stationsbrug letterlijk en figuurlijk een scharnierpunt. Het fenomeen van de draaiende brug maakt de oversteek van het brede Kanaal door Walcheren een bijzondere ervaring.

Het brughuis is een moderne toevoeging aan de klassieke Stationsbrug. Wij zijn op zoek gegaan naar een vorm die niet verwijst naar de brug maar zich relateert aan de brug. De uiteindelijke vorm van het brughuis is ontstaan door een divers aantal praktische en formele randvoorwaarden. Het object is geörienteerd op het middelpunt van de brug en is tevens een alzijdige sculptuur, de drie gevels zijn gericht op de aanbrug, het water en de Blauwedijk.

De brugwachter heeft een 360° panorama, maar het bedieningspaneel staat in de richting van de brug. De elektrotechnische installatie en het toilet zijn een halve verdieping lager geplaatst zodat het uitzicht van de brugwachter er niet door wordt gehinderd. Uit deze ‘splitlevel’ doorsnede volgt het schijnbare achterover leunen van het object. 

De hoofdvorm van het brughuis is dominant, de glazen huid omspant de weerbarstige technische installatie en vormt een transparant én spiegelend vlies dat afwisselend de inhoud van het gebouw onthult en de nabije omgeving weerspiegeld. De panelen van groen gezeefdrukte glas worden tegen een stalen kooi constructie gemonteerd, op ooghoogte worden de abstracte gezeefdrukte figuren geleidelijk verkleind waardoor het doorzicht door het glas wordt geoptimaliseerd.

Aan juist het niet gebruiken ontleend het brughuis zijn kracht. Het is een gesloten object dat vele verassingen in zich herbergt. Het brughuis lijkt op een op één punt balancerende diamant die ’s nachts zijn volle glans bereikt als het licht automatisch aanslaat en door het gezeefdrukte glas de omgeving en het water in een mysterieus schijnsel zet.